Για τη φυγή του Ηλία Λογοθέτη.

Ο Ηλίας Λογοθέτης,έλεγε πως " η τέχνη του ηθοποιού, είναι εκδήλωση ερωτική,δεν έχει να κάνει με την ακρίβεια αλλά μόνον με το συναίσθημα"
κι αυτά τα'χε μάθει πολύ καλά από τους μουσικούς και τους μεγάλους πιανίστες.
Τόνιζε πάντα,πως η τέχνη είναι ένας δρόμος προς την ελευθερία.
 
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
 
Όταν φεύγει από τη ζωή ένας μεγάλος άνθρωπος,ο κόσμος φτωχαίνει.
Από σήμερα, η πατρίδα μας ολάκερη θρηνεί το χαμό ενός επιφανούς ευπατρίδη,ενός μοναδικής εμβέλειας καλλιτέχνη που η μορφή του τίμησε ξεχωριστά την ίδια την έννοια του καλλιτέχνη που ο Ηλίας Λογοθέτης  γνώριζε άριστα πως να το πετύχει και το πέτυχε γιατί ζούσε γι'αυτό.
 
Γεννήθηκε στη Λευκάδα,την οποία κουβαλούσε όλη του τη ζωή ακατάπαυστα στη καρδιά του.
 
Στα μεγάλα γαλάζια του μάτια καθρεφτίζονταν το μπλε τ'Άι-Γιαννιού και
της  Άμμόγλωσσας.
 
Για τη Λευκάδα έλεγε,
 
"Σε αυτό το νησί, οφείλω εκτός από τα πρώτα θεατρικά βιώματα
κι όλη την τρέλα κι εξωστρέφεια,τον πηγαίο αυθορμητισμό και το μοναδικό χιούμορ."
 
Οι σπουδές στην Πάντειο δεν τον συγκίνησαν κι όσο κι αν φαίνεται παράδοξο ,ούτε το θέατρο,όσο οι τρεις μεγάλες του ΑΓΑΠΕΣ,τα μαθηματικά,
ο έρωτας και η όπερα.
 
Το διάβα του περίοπτο.Εξι δεκαετίες στο σινεμά,στο θέατρο και την τηλεόραση,πέρασε μοναδικές στιγμές γράφοντας ΙΣΤΟΡΙΑ που θα μείνει ΑΙΩΝΙΑ πλάι στο Κάρολο Κούν,τον Βεάκη ,τον Μάνο Κατράκη κι άλλους μεγάλους καλλιτέχνες.
 
Πάντα ήρεμος,νηφάλιος,στοχαστικός,ετοιμοπόλεμος ,ξεχωριστός κι ανα πάσα στιγμή χειμαρρώδης. Κατάφερε να γίνει ένας συνηδειτοποιημένος εργάτης του θεάτρου το οποίο υπηρέτησε με αυταπάρνηση σ'όλο το διάβα του.
 
Ποτέ αγαπητοί μου, δεν θα ξεχάσω τα συγκλονιστικά του  λόγια " Θυμάμαι στη Λευκάδα,τότε που ως παιδί,κάναμε καντάδες με τους φίλους μου.
Οι πιο ονειρεμένες στιγμές.Δε θέλω να θυμάμαι άλλες"